Dr Andrew Taylor Still (1828-1917) twierdził, że pochodzenie różnych rodzajów uszkodzeń tkankowych i narządowych, często znaleźć można przy dysfunkcji kręgosłupa. Innymi słowy, wiele dysfunkcji kręgosłupa wykazuje charakter patologiczny. Stwierdził również, że uszkodzenia te mogą wywierać nacisk na nerwy i naczynia krwionośne, powodując zmiany tkankowe wywołane zaburzeniem przepływu krwi. Dr Still nazwał to zjawisko „osteopatią”: „chorą kością”.

W swojej praktyce, dr Still zauważył, że oprócz jasno wyrażanych dolegliwości, wszyscy jego pacjenci wykazywali anomalie kostne lub dysfunkcje zależne od kości; prawdopodobny powód dr Still’a w wyborze terminu „osteopatia”.

Na podstawie powyższych, dr Still sformułował następujące oświadczenie: Osteopatia nie jest chorobą kości, lecz jest to zespół pochodzący od kości.”

Czym jest Osteopatia?
„Począwszy od podstawowego założenia, iż wszystkie dolegliwości pochodzą od „kości”, mogą one oczywiście nie być trwałe. Jednak faktem jest, że wszystkie pozostałe tkanki powiązane są – w większym, bądź mniejszym stopniu – z kośćmi, przez co mogą zostać bezpośrednio dotknięte procesem chorobowym w wyniku zmian w układzie szkieletowym.
Ze względu na zależności między kośćmi, a pozostałymi tkankami staje się oczywiste, że osteopatyczne podejście lecznicze nie będzie ściśle ograniczać się do systemu strukturalnego (mechanizmów podpierających i ruchowych). Takie podejście wyraźnie odróżnia osteopatię od chiropraktyki oraz fizjoterapii. Jeśli to konieczne, całościowe leczenie będzie uwzględniało także układ trzewny (narządy wewnętrzne) i czaszkowy-krzyżowy (czaszka, kość krzyżowa i ich połączenie).
Dlatego też, osteopatia jest metodą oddziaływania manualnego, poprawiającego normalne funkcjonowanie całego ciała pacjenta, którego własna zdolność do regeneracji może zostać lepiej wykorzystana. Dlatego także, osteopata stara się określić każdą utratę ruchomości w organizmie. Lecząc wykryte zaburzenia mobilności, osteopata przywraca integralność strukturalną.

Definicja osteopatii
Definicja osteopatii opisana w 1992 roku przez GCRO (General Council and Register of Osteopaths, pol.: Generalną Radę i Rejestr Osteopatów) w Anglii:
‘Osteopatia jest charakterystyczną profesją opieki zdrowotnej, która ułatwia realizację zintegrowanego zdrowotnie funkcjonowania jednostki, poprzez przywracenie, utrzymywanie i poprawę homeostazy układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego, ocenę i leczenie za pomocą badania palpacyjnego i interwencji manualnej, uzupełnionych o edukację w koncepcji zdrowego trybu życia. Uznaje ona prymat zależności terapeutycznej i opiera się na zasadach sformułowanych po raz pierwszy przez Andrew Taylor Still’a’
Osteopatię można zdefiniować jako:
Niezależny i odróżniający się zawód w zakresie opieki zdrowotnej, który przyczynia się do poprawy standardu życia, poprzez skupienie się na przyczynach problemu oraz poprzez dążenie do eliminowania uszkodzeń pierwotnych.
Przywracanie, utrzymywanie homeostazy (równowagi ogólnej): oznacza to, pobudzanie ogólnych zdolności człowieka do autoregulacji i autoregeneracji.
Techniki stosowane na układzie nerwowo-mięśniowo-szkieletowym: wnętrze odbudowywane od zewnątrz.
Techniki manualne: osteopata wykorzystuje wyłącznie swoje ręce, zarówno do badania klinicznego, jak i w celu leczenia.
Zgodnie z regułami dr A.T. Still’a: Ruch to życie, nic nie jest nieruchome – wszystko porusza się w pewien subtelny sposób.

Koncepcje oddziaływania
Odnosząc się do wcześniejszej publikacji, GCRO stwierdziło w 1993 roku:
Ciało jest jednostką funkcjonalną: wzajemne relacje pomiędzy układami organizmu są tak duże, że żaden z nich nie może być traktowany osobno.
Struktura i funkcja są wzajemnie powiązane:
Integralność strukturalna ciała jest odzwierciedleniem stanu zdrowia danej osoby.
Zmiany w funkcji mogą prowadzić do zmian w strukturze.
Zmiany w strukturze będą powodować zmiany w funkcji.
Organizm ludzki posiada wiele mechanizmów kompensacyjnych, które dostosowują zmiany strukturalne/funkcjonalne bez konieczności zakłócania mechanizmów regeneracyjnych, które uzależnione są od skuteczności szlaków nerwowych i układu krążenia
Kiedy własne mechanizmy regeneracji są zaburzone, może dojść do powstania dysfunkcji.
Utrata lub zmniejszenie tych swoistych mechanizmów samo-gojenia może doprowadzić do stanu patologicznego, którego prekursorem jest stan pre-patologiczny.
Leczenie osteopatyczne interweniuje głównie na etapie pre-patologicznym, ale ma również miejsce na etapie patologicznym, w celu pobudzenia swoistych mechanizmów samo-zdrowienia poprzez równoważenie wzajemności strukturalno-funkcjonalnej.
Stosowanie osteopatycznych zasad i podstaw prowadzi do powstawania wielu metod i koncepcji leczenia, dopasowanych do potrzeb każdego pacjenta, w tym także profilaktyki.
Dysfunkcja jednego lub więcej systemów organizmu (mięśniowo-szkieletowego, trzewnego, nerwowego, krwionośnego lub aspektów psychicznych) może spowodować lub wpłynąć na zaburzenia czynnościowe w innych układach ciała.
Leczenie osteopatyczne promuje optymalną funkcję układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego, co wpływa na wszystkie układy organizmu, w tym układ trzewny, który także może być leczony bezpośrednio.”

Artykuł przedrukowany z: http://www.ficopolska.pl/pl/Osteopatia/